Dat blogland...

Blogland, daar maak ik nu net twee jaar deel van uit. Toen ik er twee jaar geleden aan begon, kon ik absoluut niet vermoeden wat voor mooi land dat eigenlijk is. Je publiceert je eigen berichten en krijgt daar leuke reacties op, maar haalt bovendien zoveel ideeën en inspiratie uit de berichten van die zovele anderen. Ideeën die je schaamteloos kunt pikken en er je eigen ding mee doen; ideeën die je doen glimlachen; ideeën die je doen zuchten omdat je weet dat je nog zoveel te leren hebt.

Er wordt ook veel gedeeld in dat blogland. Lief en leed. Ongelooflijk hoe quasi onbekenden zo met elkaar kunnen meeleven bij kleine en grotere geluks- en ongeluksberichten.

Jullie vele lieve reacties op mijn vorige post ontroerden me. Tot tranen toe, bij momenten. Niet te geloven hoe een paar eenvoudige woorden soms zo'n emoties kunnen raken. En emoties, die hebben we hier op overschot, momenteel. Dat grote cliché van de emotionele rollercoaster, ik kon me daar niet echt iets bij voorstellen, tot ik er drie weken geleden zelf opgeduwd werd en er vooralsnog niet afgelaten word. Meerijden, dat moet ik. Willen of niet.

En het bleef niet bij woorden alleen. Eva vroeg of ik het goed vond dat ze Ernest een cadeautje zou sturen. Tuurlijk vond ik dat goed, en een paar dagen later belde de postbode aan met een pakje. Een heerlijk zacht dekentje...

De foto pikte ik van Eva's blog. Eva, ik hoop dat je dat niet erg vindt...

Een dag later mocht ons manneke naar huis komen, en het dekentje lag in zijn wiegje te wachten. Hij slaapt er zalig onder...

En daar bleef het niet bij. Eergisteren belde de postbode weer aan met een pakje. Ook Sarah stuurde een cadeautje voor Ernest. Een mooi geboortetegeltje, en een heerlijk schattig uiltje. Dat ze hoopt dat we groen mooi vinden, schrijft ze op haar kaartje. Ja, Sarah, we houden heel erg van groen...

Ik vind het bijna niet te geloven dat mensen die ons eigenlijk helemaal niet kennen, de moeite nemen om iets voor ons ventje te maken en op te sturen. Er bestaat nog zoveel goedheid... Ontroering, weeral...

Ons ventje ligt nu dus in een wiegje onder een heerlijk dekentje en met een uiltje dat over hem waakt. Bedankt, Eva en Sarah, het valt niet in woorden uit te drukken wat jullie cadeautjes voor ons betekenen.