Draagpost: de evaluatie

Ik kreeg de vraag zeker te laten weten hoe ik de twee babydragers uit mijn vorige post ervaren had, en doe dus een poging om daar een en ander over te schrijven.

Ik begon met de Storchenwiege Baby Carrier. Aandoen is poepsimpel, dus dat vond ik al een groot voordeel. Hij voelt ook echt goed aan, stevig en zo, eigenlijk al wat ik wil, en met maar één knoop dus ik was graag bereid dat even over het hoofd te zien.

Maar Ernestje dacht er anders over. Ik probeerde hem verschillende keren uit, en telkens zette hij het na een paar minuten op een geween en tegengewring dat het niet mooi meer was. Nee, hij vindt hem níet tof.

*Let vooral niet op dat roze speldje aan mijn t-shirt, dochterlief vindt dat

tegenwoordig de ideale plaats om haar haarspeldjes op te 

bergen als ze ze niet meer wil.*

Dan maar de Manduca bovengehaald. Ook heel gemakkelijk aan te doen, misschien wel iets omslachtiger met de babyinsert, maar daar zal hij binnenkort toch uitgegroeid zijn, dus houd ik daar even geen rekening mee.

Ik hou van de Manduca, en nog belangrijker, Ernestje ook! Ook hier stribbelt hij telkens even tegen, maar daarna valt hij ook meteen in slaap, heerlijk gevoel is dat - op bovenstaande foto is hij bijna vertrokken, zoals je aan z'n oogjes kunt zien. Hij vindt het blijkbaar heel leuk dat zijn voetjes hier ook mee in de drager kunnen.

Ik waagde me met de Manduca zelfs al buiten, tijdens een wandeling in het bos hier vlakbij. Ook daar viel hij pardoes in slaap, en 't is echt heerlijk om zo met hem rond te wandelen.

 

Manduca dus. De gehuurde dragers stuurde ik ondertussen terug, maar vanmorgen kwam de postbode alweer langs met een leuk pakje: mijn eigen Manduca Silver Lily. Ons manneke is in de crèche, maar wacht tot hij thuis is! Dan loop ik een hele avond met hem rond...