Home sweet home

Gisteren, een dag vroeger dan gepland zelfs, mochten we onze Ernest weer mee naar huis nemen. Heerlijk, dat ventje in zijn maxicosi mee terug de auto in, de rit naar huis, en dan terug binnen dragen, wetende dat dit symbolisch een heel grote stap was.

Even was er een gevoel van niet goed weten wat te doen, nu hij er terug is. Maar ondertussen zijn we het alweer helemaal gewoon, met ons vieren thuis. Dat de operatie hem deugd gedaan heeft, dat zullen we geweten hebben. Was hij voordien echt een mega-slaapkop, dan is hij nu veel meer wakker, en zijn stem hebben we de voorbije dagen ook al meer gehoord dan in de 10 weken voordien samen. 

Nu kunnen we echt opnieuw beginnen. Durven we eindelijk echt vooruitkijken. Veel onzekerheden, maar "que sera, sera", denken we dan maar.