Hoe zou het nog zijn met...?

De eerste blik in tijden die ik op mijn eigen blog werp, leert me dat mijn laatste bericht dateert van 27 september. Anderhalve maand geen blogberichten, anderhalve maand geen naaisels ten huize Piepow.

Kort nadat ik het laatste steekje van de deken naaide, verdwenen mijn machines, stofjes en alle andere naaigerelateerde spullen in de steeds groter wordende berg verhuisdozen, want tijd om te naaien had ik toch niet meer. Ondertussen wonen we drie weken in ons nieuwe huis, en zijn we het hier al helemaal gewoon. Dat oude huis, dat lijkt iets uit een veel verder verleden.

Dat twee dagen na de verhuis onze beide kinders ziek werden, en dat Ernestje nog een paar dagen later in het ziekenhuis belandde om daar acht dagen all-in te verblijven aan Costa Hospitalia, hielp niet echt mee om de verhuis en bijhorende uitpak- en opruimactie goed te laten verlopen. Dat ik vier lesuren extra kreeg is iets waar ik op zich heel blij mee ben, maar qua bijdrage aan een vlotte afhandeling van de verhuis scoort dat ook zeer slecht. Er zijn m.a.w. nog heel wat ruimtes in dit huis die er niet bijliggen zoals ze dat in mijn ideale wereld zouden doen. Maar we leven hier, vinden onze weg en (bijna altijd) al wat we nodig hebben, dus ik ben content.

Mijn naaikamer nam ik wel al onder handen. Allé ja, het ligt er daar ook nog niet bij zoals het in mijn ideale wereld zou moeten, maar ik kan sinds gisteren weer naaien. Machines uitgehaald, het grootste deel van de dozen met stofjes en consoorten is leeggemaakt en de inhoud opgeborgen, en dat geeft dan dit:

Nog rommel overal, nog niet de tablet aan de muur met de bijhorende bankjes, maar de oude keukentafel doet ook dienst en ik kan weer aan de slag. En o wat is de goesting groot!

Het eerste naaisel is, op de zoom na, klaar, en ik hoop dat dat het eerste van een hele reeks mag worden.