Cactussen met een rits

Na mijn heel fijne kennismaking met de patronen van Zonen 09, in de vorm van een serie Billiekes en Wolfjes voor Ernest, werd het tijd dat ik nog een andere telg uit die mooie Zonenfamilie leerde kennen. Ik liet mijn oog vallen op Ole. Nu, Ole en ik, dat was absoluut geen liefde op het eerste gezicht. Er waren exemplaren zoals deze nodig om mij over de streep te trekken, en mij te doen inzien dat Ole echt meer in zijn mars had dan ik dacht. En toen Sharon ook nog eens haar tutorial lanceerde om een versie met rits te maken i.p.v. met knopen, was ik écht verkocht - want een trui met knopen, ik zie dat zo voor me, dat zou hier nooit uit de kast komen, ons madammeke heeft graag dat het allemaal vlot en snel gaat en geprul met knopen en knoopsgaten past niet in dat plaatje.

Het stofje is er eentje van Finch Fabrics en won ik vorig jaar bij de give-away bij Fenna en komt dus van bij Stof op Zolder, net als het pakketje om zelf Barbiekleertjes te maken. Ik zag er meteen het ideale stofje in om dan uiteindelijk echt die langverwachte Ole te maken. De print aan de zelfkant aan voor- en achterpanden en in de mouwen, de andere delen van de stof voor de kap. Ideaal!

Veel hartjes voor haar nog altijd wilde krullen, ook... 

Restte mij nog de moeilijke taak om een tricot te vinden die er goed bij past. Na heel wat zoekwerk (ja, er zitten veel kleuren in de stof, maar nee, effen tricot in écht het juiste kleur vond ik niet) kwam ik uiteindelijk weer bij Stof op Zolder, waar ik na wat zoeken en twijfelen uiteindelijk koos voor een leuke tricot met een motief van takjes en hier en daar een vogel. 

Ik had wat last van ritsenstress. Blinde ritsen in kleedjes en rokjes stik ik ondertussen zowat met mijn ogen dicht. Een deelbare rits daarentegen, dat probeerde ik nog maar één keer, en die viel niet al te best mee. Maar ik had het kunnen weten natuurlijk: de uitleg van Sharon is zo duidelijk dat het niet anders kon dan lukken. 

We maakten dankbaar gebruik van de paar zonnestraaltjes die we de laatste dagen kregen en trokken heel even naar buiten om ook daar foto's te maken. En Lilith, die had de zon in haar gat, om het met de woorden van mijn grootmoeder te zeggen.

Alweer een heel fijne kennismaking met een patroon, dus. En nu de deelbare-ritsenstress overwonnen is, heb ik zo'n idee dat ik wel snel weer de moed ga vinden om er mij aan te wagen.