donderdag 27 juni 2013

Tweede poging

Tijd om het hier nog eens over een naaiseltje te hebben...

Ik deed al eens eerder een poging om een jumpsuitje volgens het patroon van Kiind te maken, en leerde daarbij dat ik goed moet opletten hoe en waar ik de kamsnaps erin zet. Een navraag op Facebook leerde me dat het ook helpt om een klein rondje flockfolie mee tussen de kamsnap en de stof te duwen, omdat dit extra verstevigt.

En ja hoor! Mijn tweede poging, en zelfs in vier lagen boordstof gaat het nu perfect.

Het pakje in kwestie zagen jullie al op een paar eerdere foto's halvelings voorbijkomen.


Het kleine couponneke tricot bestelde ik samen met de kamsnaptang en de snaps bij de Stoffenfee. In een soort overmatig optimisme dacht ik er een jumpsuit en een babymutsje uit te krijgen. Beetje verkeerd gegokt, want er kwam zelfs al het nodige gefoefel om er alle stukken van dit maatje 50 uit te krijgen...

Ik hou echt van dit pakje. Het is het eerste pakje dat ons Ernestje aangehad heeft, gedurende de paar uurtjes voor hij naar de couveuse verhuisde. Ik doe het hem zoveel mogelijk aan, want binnenkort wordt het hem te klein...

dinsdag 25 juni 2013

Een maand

Zolang is het al geleden dat mijn leven ondersteboven en binnenstebuiten draaide. Dat ik van opperste euforie naar het diepste dal ooit werd geprojecteerd. Ondertussen is er al zo veel gebeurd, dat het eigenlijk al veel langer lijkt - en anderzijds lijkt het alsof het nog maar gisteren was.

Mijn leven, dat zal nooit meer helemaal bovensteboven en binnenstebinnen draaien. Terugkeren naar wat geweest is, dat kan niet. Een zwaar besef, dat me soms bijna belet gewoon voort te doen, te blijven ademen.

Maar als ik dat manneke zie, dan vergeet ik het ook wel eens. Het is ook gewoon genieten van onze baby, voor hem zorgen en hem (bijna) platknuffelen. Genieten als hij in mijn armen in slaap valt. Genieten als hij onder zijn mobile ligt en heerlijk op zijn tuutje ligt te zuigen.

We komen er wel.


woensdag 19 juni 2013

Geel!

Zodra ik wist dat ik weer zwanger was, begon ik na te denken over geboortekaartjes, doopsuikers enz. - of eerlijk, eigenlijk al van voor ik zwanger was, zo gek ben ik wel.

Ik wilde absoluut een kaartje met foto van Lilith. Graag iets origineels, zeker niet in de typische sepiatinten, ik had wel een paar ideetjes. Na veel rondkijken vonden we bij Beeldburo helemaal onze goesting. In haar portfolio vind je de geweldigste geboortekaartjes, en bovendien wist ik van twee vriendinnen dat ook haar service geweldig is. Het leek besloten, dus. Alleen liet Ans ons al snel weten dat ze voor een geboorte in juni geen tijd zou hebben. Jammer... ontgoocheling, maar op zoek naar iets anders, dus.

En dat iets anders werd uiteindelijk gewoon zelf doen. We hebben geen professioneel toestel, en zijn absoluut geen professionele fotografen, maar besloten het erop te wagen. Als het nergens op trok, konden we nog altijd een alternatief zoeken, toch?

Ondertussen had ik al een redelijk vast idee van hoe het eruit moest gaan zien. We vonden een tweedehands retro poppenwagen, en dan kon de zoektocht naar een kleedje voor Lilith beginnen. Ok, zelf maken was ook een optie, maar ik wist niet echt wat ik wilde, noch van stof, noch van model, en zag er dus al snel vanaf om het nog vlugvlug zelf in mekaar te flansen. Uiteindelijk werd het een knalgeel kleedje van Strass. Afgewerkt met een paar gele bloemetjes in haar krullen, zag ze er meteen heel feestelijk uit.

En zo geschiedde. We hielden een echte fotoshoot, en uit de massa's foto's sprong er één uit die dé foto voor het kaartje werd. Het  gele kleedje bracht me op het idee om van geel dan maar meteen het thema te maken. Ik maakte de foto zwart-wit, maakte daarna het kleedje en de bloemen weer geel, en Meneer Piepow nam de rest van de vormgeving op zich.


Content, echt! En zelf ontworpen, we zijn er eerlijk gezegd best trots op.

En dan de "doopsuikers". Het lag al heel snel vast dat we geen echte doopsuikers wilden, aangezien we die allebei niet graag eten. Onze zoektocht naar iets alternatiefs eindigde bij Anna et Maman, een echte aanrader! We lieten notitieblokjes en snoepzakjes maken met de foto erop verwerkt, en rollen King-muntjes met een simpele gele wikkel met "Ernest" errond.

 
Het geheel gepresenteerd in drie verschillende glazen potten, alles vrolijk geel.

Lilith is natuurlijk hypertrots dat ze zelf op het kaartje en op de "cadeautjes" staat. Morgen mag ze op school de snoepjes uitdelen aan haar klasgenootjes, ze zal nogal stralen!

zondag 16 juni 2013

Dat blogland...

Blogland, daar maak ik nu net twee jaar deel van uit. Toen ik er twee jaar geleden aan begon, kon ik absoluut niet vermoeden wat voor mooi land dat eigenlijk is. Je publiceert je eigen berichten en krijgt daar leuke reacties op, maar haalt bovendien zoveel ideeën en inspiratie uit de berichten van die zovele anderen. Ideeën die je schaamteloos kunt pikken en er je eigen ding mee doen; ideeën die je doen glimlachen; ideeën die je doen zuchten omdat je weet dat je nog zoveel te leren hebt.

Er wordt ook veel gedeeld in dat blogland. Lief en leed. Ongelooflijk hoe quasi onbekenden zo met elkaar kunnen meeleven bij kleine en grotere geluks- en ongeluksberichten.

Jullie vele lieve reacties op mijn vorige post ontroerden me. Tot tranen toe, bij momenten. Niet te geloven hoe een paar eenvoudige woorden soms zo'n emoties kunnen raken. En emoties, die hebben we hier op overschot, momenteel. Dat grote cliché van de emotionele rollercoaster, ik kon me daar niet echt iets bij voorstellen, tot ik er drie weken geleden zelf opgeduwd werd en er vooralsnog niet afgelaten word. Meerijden, dat moet ik. Willen of niet.

En het bleef niet bij woorden alleen. Eva vroeg of ik het goed vond dat ze Ernest een cadeautje zou sturen. Tuurlijk vond ik dat goed, en een paar dagen later belde de postbode aan met een pakje. Een heerlijk zacht dekentje...

De foto pikte ik van Eva's blog. Eva, ik hoop dat je dat niet erg vindt...

Een dag later mocht ons manneke naar huis komen, en het dekentje lag in zijn wiegje te wachten. Hij slaapt er zalig onder...


En daar bleef het niet bij. Eergisteren belde de postbode weer aan met een pakje. Ook Sarah stuurde een cadeautje voor Ernest. Een mooi geboortetegeltje, en een heerlijk schattig uiltje. Dat ze hoopt dat we groen mooi vinden, schrijft ze op haar kaartje. Ja, Sarah, we houden heel erg van groen...



Ik vind het bijna niet te geloven dat mensen die ons eigenlijk helemaal niet kennen, de moeite nemen om iets voor ons ventje te maken en op te sturen. Er bestaat nog zoveel goedheid... Ontroering, weeral...

Ons ventje ligt nu dus in een wiegje onder een heerlijk dekentje en met een uiltje dat over hem waakt. Bedankt, Eva en Sarah, het valt niet in woorden uit te drukken wat jullie cadeautjes voor ons betekenen.

dinsdag 4 juni 2013

Hoe alles niet altijd loopt zoals verwacht...

Velen van jullie hebben de voorbije maanden meegeleefd. Met het schotelvodgevoel, met het uitkijken naar, met de verplichte rust... Juni kwam almaar dichter, en onze verwachting werd almaar groter.

Wat bleek? Ons Ernestje had geen zin om zijn geplande datum af te wachten, en kondigde zijn komst aan op 25 mei, 's morgens in de vroegte. Een stormachtige komst, dat was het wel, want op minder dan een uur was hij er. We haalden het ziekenhuis nog net. En daar was hij dan, ons lang-langverwachte manneke.


Twee-en-een-halve week te vroeg, maar hij tekende toch voor een mooie 2kg970, dus het leek ons allemaal geen probleem.

Tot een tweetal uur na zijn geboorte. Toen de kinderarts langskwam om hem eens te bekijken, kregen we het totaal onverwachte nieuws dat ons ventje het syndroom van Down heeft. Tijdens de zwangerschap was hier niets van gebleken, dus de slag was groot. Van euforie over de vlotte geboorte naar verdriet en angst, en ergens daartussen ook geluk, natuurlijk, al is het soms moeilijk om dat tussen de rest te vinden... Het begin van een totaal nieuw avontuur, ook.

Ernestje heeft tot gisteren in de couveuse gelegen, en is dan verhuisd naar een verwarmd bedje. Een hele stap vooruit, dat verwarmde bedje. Kleertjes aan, lakentje en dekentje, maagsonde weg, hij ziet er toch al iets minder breekbaar uit.


We weten nu al zeker dat hij tussen zijn derde en negende maand een openhartoperatie zal moeten ondergaan, want hij heeft ook een hartafwijking. Die operatie zou dat volledig moeten oplossen, dus hoe scary ook, dat moet dan maar gebeuren. Voor de rest is het afwachten... Niemand kan voorspellen hoe hij zal evolueren, we zullen gewoon moeten zien hoe hij opgroeit.

Lilith, die is superfier op "haar baby". Ze had het er wel wat moeilijk mee dat hij in de couveuse lag en dat ze hem dus niet mocht knuffelen en zoentjes geven. De eerste keer dat ze er tijdens het bezoekuur even bij mocht, was ze dan ook ongelooflijk enthousiast.


We hebben haar iets verteld over de problemen, maar natuurlijk nog niet alles. Ze weet dat zijn hartje "nog niet helemaal goed" is, en dat de dokters het "nog moeten maken". Verder hebben we haar nog niet te veel verteld, ze is nog veel te klein om ten volle te kunnen vatten wat dit allemaal betekent en heeft nog tijd genoeg om het op haar eigen tempo wat te ontdekken.

En deze blog? Ik heb overwogen ermee te stoppen, o ja, mijn besluit stond zelfs al bijna vast. Ik ben hiermee begonnen als naaiblog, omdat ik graag met de wereld wilde delen wat ik zoal maak. Ik heb geen zin om hier een medi-blog (of nog erger, een klaagblog) van te maken.
Maar beetje bij beetje besef ik dat dat ook niet hoeft. Wat er ook van zij, ik ga blijven naaien, en kan die naaisels nog steeds met jullie delen. Eens een berichtje tussendoor over Ernestjes evolutie, kan natuurlijk ook, maar het zou de hoofdzaak niet mogen worden.
Ik ga het proberen, dus. Misschien zal ik nóg minder publiceren dan voorheen, of misschien plots helemaal niet meer. Maar van de berichten die ik wel nog publiceer, zal ik extra deugd hebben...