zaterdag 28 mei 2016

Drie

Drie. Zo oud werd ons kleine ventje vorige woensdag.

Drie jaar geleden al, dat we na een spoedbevalling in het diepe werden gegooid. Op een rollercoaster werden geduwd, die aangezet werd en misschien wel nooit meer volledig tot stilstand zal komen.

We hadden een woelige start, Ernestje en wij. We pakten hem vast, en wisten het eigenlijk allemaal niet zo goed. Ja, tuurlijk, hij was ons mannetje. Een neusje, tien vingers, tien teentjes. Maar er was ook dat extra chromosoompje dat hij meebracht. Dat hem anders maakt dan wat we voor ogen hadden, toen de gynaecoloog ons maanden voordien zei dat we een jongetje verwachtten.

Ik bekeek de foto's nog eens, van toen, die eerste weken. En ik voelde het weer. De onrust vanbinnen. De vele vele vragen die constant door mijn hoofd draaiden. De onmacht. Het gevoel dat ik dat niet kon, mama zijn van zo'n kindje met extra bagage. De woede. De zorgen. De angst dat onze lieve Lilith ook nooit meer hetzelfde onbezorgde leven zou hebben. De verontwaardiging. De kwaadheid. De verlammende onzekerheid. De ongerustheid - want zijn hartje, dat was niet ok, en zou geopereerd worden. Die lange lange lange voormiddag terwijl ze hem bezig waren in het UZ Gent, en Meneer Piepow en ik die door Gent dwaalden, zonder te weten waar we waren - en die, na het telefoontje uit het operatiekwartier dat alles goed gelukt was, in de auto sprongen en zo verdwaasd waren dat we zomaar over de Korenmarkt reden. De Korenmarkt, die verkeersvrij is...

Ik voelde het weer, toen ik de foto's bekeek. Maar eigenlijk voel ik het meestal allemaal niet meer. Ons ventje is anders, maar zelfs dat vergeet ik soms. Ik zou hem opeten, die kleine man van ons. Hij kan ongelooflijk lief zijn, zo vertederend dat ik er de tranen van in mijn ogen krijg. Hij kan ook stout zijn, o ja. Hij kan zó druk zijn dat ik me vertwijfeld afvraag of er niemand is die hem eens een dagje zou willen overnemen. Hij heeft periodes dat hij véél te vroeg wakker is - zo rond 5.30u, maar het kan in die periodes evengoed 4.45u zijn als hij al uit zijn bed wil - en nee, daar valt nog niet mee te overleggen, wakker zijn dat betekent uit bed gehaald worden en spelen spelen spelen. Liefst met mama of papa natuurlijk, die dan eigenlijk veel liever nog wat in de zetel zouden kunnen liggen, maar dat is dan buiten onze kleine bandiet gerekend.


Bij momenten vreet hij van onze energie, en ook de tijd die we in hem moeten investeren maakt het heel lastig - want laat u niet misleiden, nee dat M-decreet is niet ok. Ik vind het niet normaal dat ik de voorbije weken al belachelijk veel van mijn tijd heb moeten investeren in uitzoeken hoe we zijn schoolstart in september zo vlot mogelijk kunnen laten verlopen; dat ik zelf op zoek ben moeten gaan naar een manier waarop we de begeleiding in de klas kunnen krijgen die broodnodig zal zijn voor zowel hem als zijn juf. Ik vind het niet normaal dat hij nergens nog recht op heeft op dat vlak, terwijl dat M-decreet er zogezegd gekomen is om inclusief onderwijs beter mogelijk te maken. Mijn voeten ja.

Maar ondanks alles is hij gewoon ons klein ventje dat we niet meer, nooit never niet, zouden kunnen missen. En ook zijn grote zus, die soms heel blij is als ze even thuis kan zijn zonder hem erbij, zodat zij alle aandacht krijgt en niet constant in de gaten moet houden of hij niet aan haar spullen kan, is stiepelzot van hem. Woensdagochtend was ze helemaal blij omdat haar kleine broer jarig was, zong ze het ene verjaardagsliedje na het andere voor hem en wilde ze per sé samen met hem op de foto voor zijn verjaardag.


We gaan er nog wat mee meemaken, met die kleinste van ons, zoveel is zeker. Er zijn momenten dat ik diep zucht, en me afvraag wat ons nog allemaal wacht. Maar eigenlijk klopt ook gewoon wat sommige mensen drie jaar geleden tegen ons zeiden maar we toen niet wilden geloven: het leven stopte niet, tenzij voor heel even, en de gelijkenissen met andere kindjes zijn veel groter dan de verschillen. We gaan ervoor, voor dat vierde jaar van hem!

zondag 15 mei 2016

Met Tinny naar het strand

Er zijn van die stofjes die een hele tijd in mijn stoffenkast blijven liggen (allé ja, zo zijn er veel, maar soit). Van sommige is dat omdat ik eigenlijk geen idee heb wat ermee te maken, van andere is dat omdat ze zo mooi zijn dat ik ze graag nog een beetje koester voor ik erin durf te knippen. Dit stofje, dat is er eentje van de laatste categorie.


Vintage kindertjes op het strand, in sepiatinten. Ik keek voor de gelegenheid eens in mijn bestelgeschiedenis bij Fabric.com, en weet zo te vertellen dat meneer Piepow dit stofje al 3 jaar geleden meebracht uit NY. Ik wist toen al dat het een zomerkleedje voor Lilith zou worden, maar nu pas, nu het een kwestie van "nu of nooit" aan het worden was, zette ik ook daadwerkelijk de schaar in de stof.


Het patroontje werd Tinny van Straightgrain, eentje dat al op mijn verlanglijstje stond sinds ik vorig najaar al een Jaanu voor Lilith maakte. Ik koos voor de versie met kapmouwtjes en rimpelrok. Verder geen tralala, dat heeft dit stofje niet nodig.

Ik maakte van de laatste zon vorige vrijdag gebruik om nog vlug foto's te maken. Dat de wind toen al serieus zijn best begon te doen, is aan haar haar en aan de rok te merken.


Simpel en eenvoudig, meer moet dat soms niet zijn. Het kind is content met haar nieuwe zomerkleedje, en ik hoop dat we dergelijke strandtafereeltjes komende zomer ook in real life mogen meemaken.


Stof: Friendship by the sea - Elizabeth's Studio
Patroon: Tinny - Straightgrain

Mijn stoffenaankoopgeweten voor 2016
In (gekocht en gekregen): 15
Uit (verwerkt en verkocht): 15


zondag 8 mei 2016

Haar grote dag!

Al een jaar keek ze ernaar uit, zelfs al langer, maar sinds ze in de derde kleuterklas naar de generale repetitie van de eerste communicantjes mocht gaan kijken, zat het in haar hoofd: die eerste communie, dat zou dé grote dag worden. Ze kwam vorig jaar hyperenthousiast thuis, die dag, want ze had gezien dat ze daar mochten zingen en een tekstje voorlezen, en ze had ook al wel door dat ze dan een prachtig kleedje zou mogen dragen, en alles opgeteld zorgde dat voor een doldwaas enthousiast kind.

Dat kleedje, daar had ze toen ook een vast idee over. Een écht prinsessenkleed, wit-met-misschien-een-beetje-roze, en op de rug een striklint over de volledige hoogte van het bovenlijfje. Man, ben ik blij dat ze op dat jaar tijd een hele verandering in haar kledingsmaak doormaakte, en dat het allemaal zo prinsessig niet meer moet.


Stiekem hoopte ik daar vorig jaar al op, dat die evolutie er wel zou komen, en dus pinde ik een kleedje van Miss Leod dat toen ik de eerste-communiecollectie zat. Het was echt wat ik voor haar wilde, en toen ze ergens in januari heel ontgoocheld concludeerde dat er niets moois in de boekjes van de kledingwinkels stond, toonde ik haar de foto die ik vorig jaar bewaarde. Haar oogjes werden groter, er kwamen de voor haar zo typische pinkeltjes in tevoorschijn, en met een big smile keek ze op: "ja, mama, dát wil ik! Maar dan wel ook met die blinkende strik hé."


En dus toog Piepow aan de slag. Het patroon werkte ik samen met mijn naailerares uit, en de stoffen vond ik bij Stoffen Penelope in Menen. Voor het bovenlijfje gebruikte ik brokaat (die benaming doet mij zo aan sprookjes denken, aan rijke vorstelijke gewaden en zo), de rok is gemaakt van crêpe-satin en de ruches die ik erop rimpelde zijn van voile.




Stof vinden voor de strik maakte alles nog wat extra spannend, maar uiteindelijk vond ik exact wat ik zocht bij Aferdita, een nieuwe winkel voor exclusieve stoffen in Roeselare.

Dat ik sowieso heel wat stress gehad heb voor dit kleedje, konden jullie eerder al lezen, maar ik ben zoooo content met het resultaat. Een anders-dan-anders communiekleedje, écht volledig Lilith-stijl. Gecombineerd met het prachtige jasje dat ik geheel per toeval vond, de laarsjes - ze wou ab-so-luut laarsjes -, de wilde dot in haar haar en de bloemetjes daarbij, kregen we een eerste-communielook waar ik helemaal blij van word, en zij ook!


Voor de foto's trokken we terug naar de fotograaf die vorige zomer ook de foto's nam voor de lancering van het Lili-patroon. Lilith amuseerde zich geweldig tijdens de twee-uur-durende fotoshoot, en we hadden meer topfoto's om uit te kiezen dan we konden gebruiken. 





Ik amuseerde me nog met het bestellen van fotokaartjes, maakte een aantal verschillende soorten, kreeg eerst een vreselijk lelijk gedrukte bestelling binnen (niet goed voor het hart hoor) en daarna gelukkig wel de goed gedrukte versie... en toen was alles klaar.



Kennen jullie dat gevoel? Dat je iets in je hoofd hebt, dat je eraan begint en dat het dan ook echt uitdraait zoals je het wilde? Dat je, elke keer als je het ziet, je hart een sprongetje voelt maken? Dat je dochter komt vragen of ze het nog eens mag zien, en dan weer zo gelukzalig kijkt dat je wéét dat ook zij er doodgelukkig van wordt?
Awel, dat gevoel, dat heb ik.

woensdag 4 mei 2016

Met Billie naar het circus

Zeg, Piepow, hoe zit dat met die tricotrestlapjes waar je naar vroeg?

Awel. Grote plannen had ik, allé ja, ik heb ze nog. En dus maakte ik een eerste Billieke voor Ernest, om alvast te bepalen welke maat ik nodig heb voor dat bandwerkje dat op de planning staat. De maattabel leidde me naar maatje 92S, en ik koos voor een circusstofje dat ik toegestuurd kreeg van Ellen van Ellen Naait. Zij maakte er een leather sweater van, en het restje mocht ik gebruiken om voor Ernest een t-shirtje te maken.


De lap die Ellen me stuurde, was groot genoeg voor het voorpand en ook nog een stuk van het achterpand. Ik combineerde met een stukje donkergrijze tricot dat ik hier nog liggen had, en zo ontstond de eerste zomerbillie ten huize Piepow.


De maat, daar ben ik nog niet van overtuigd. Het mag iets langer (ik vond deze te kort, en zoomde dus enkel de breedte van mijn overlockstiksel om), en ook iets breder, zijn babybuikje spant er nogal in. De volgende versie wordt dus een maatje groter - ik ben er nog niet uit of ik de 92 standaard probeer, en dan zelf verleng, of de 98S.




Zo, ik ben eraan begonnen!


Mijn stoffenaankoopgeweten voor 2016
In (gekocht en gekregen): 14
Uit (verwerkt en verkocht): 14