zondag 28 juli 2013

Flockliefde

Flockliefde, als in "liefde voor het flocken". Zo gemakkelijk, zo snel. Voor onze toen nog ongeboren babyboy bestelde ik een effen jumpsuitje bij goodmoodkid, en ik flockte erop los, met leuk resultaat - al zeg ik het zelf.

Maar vooral, flockliefde als in "al mijn liefde in een simpel flockje gegoten". Want mijn oogappel, dat is hij wel, ons Ernestje, en hij wordt het elke dag meer. Zo'n heerlijk ventje...


Ondertussen staan we zo ongeveer aan de vooravond van zijn openhartoperatie. Niet komende week, maar de week nadien moet hij onder het mes. Ik mag er niet aan denken, aan wat ze allemaal met hem zullen doen. Echt niet. 't Is dat we weten dat het voor zijn bestwil is, en dan nog. Zo'n operatie, en dat bij zo'n klein hulpeloos wezentje. Het worden de moeilijkste uren uit mijn leven...

donderdag 25 juli 2013

Twee maanden

Twee maanden zijn we ondertussen al verder. En nog steeds voelt het enerzijds alsof het al veel langer is, terwijl het anderzijds nog maar gisteren lijkt.

De voorbije twee maanden waren niet simpel. Het ene moment loop ik bij wijze van spreken fluitend door het leven, het andere moment zou ik liefst van al ergens in een putje kruipen en mij aan niemand tonen. Gelukkig beginnen die momenten van fluitend-door-het-leven-lopen langer te duren, en betrap ik mezelf er soms al eens op dat ik gewoon geniet van zot doen met Lilith, meezingen met een liedje waar ik van hou, of weet ik veel wat waarvan ik twee maand geleden dacht ik het nooit ofte nooit nog zou doen.

Maar ik betrap mezelf er even goed soms op dat ik diep in gedachten verzonken naar mijn manneke sta te kijken, zonder het te beseffen, met mijn gedachten ergens in de toekomst. Wat gaat er van zijn (en ons) leven worden? Geen mens kan het voorspellen...


Maar Ernestje is natuurlijk vooral mijn ventje. Mijn kleine knuffelmanneke. Het kleine mensje dat ik soms vastpak en -houd alsof ik hem nooit meer los zal kunnen laten. Dat overweldigende gevoel van moederliefde heeft misschien wat langer op zich laten wachten - en geloof me, daar voel ik me heel vaak heel schuldig over... - maar het is er nu wel, volop. Ernest is vooral mijn zoontje, en de rest zien we later wel.

zaterdag 13 juli 2013

Knuffelzacht

Tijdens het Hemelvaartweekend maakte ik een vlinderdeken voor onze spruit, waarvan ik toen dacht dat hij nog wel een maandje zou blijven zitten.

Vlinderdekens zag u al wel eerder passeren in blogland, dus veel woorden moeten daar niet aan vuilgemaakt. Ik had wat problemen met de overgang tussen voetenzak en vleugels, daar zitten echt wel een paar schoonheidsfoutjes. Het kan ook aan de stof gelegen hebben, want hoe ideaal ik die spons ook vind voor een zomerse knuffeldeken, echt gemakkelijk om te verwerken  vind ik dat toch niet.


We hebben er al veel deugd van gehad, van zijn vlinderdeken. In het ziekenhuis wikkelen we hem nu gewoon daarin, als we wat moeten wachten. Telkens die kleertjes af en aan, daar houdt hij niet van. Zo'n dekentje is dan véél makkelijker. En ook als we gaan wandelen, ligt hij heerlijk in zijn dekentje gedraaid in zijn draagmand. Heerlijk toch... Het zou ook op volwassenformaat moeten bestaan.


maandag 8 juli 2013

Koekjes

Ik ben niet zo goed in afscheid nemen, dat zei ik vorig jaar ook al. Ik durf daar al eens een emo-kip van worden. En dat was zo'n dag of 10 geleden niet anders.

Lilith nam afscheid van haar zo geliefde juf Trui - en ik dus ook. Man, het lijkt precies nog maar ergens gisteren dat ze aan het schooljaar begon, en nu is het al voorbij.

Die juf Trui, dat is een bijou van een juf. Lilith ging van de eerste dag supergraag naar school, heeft niet één dag gezegd dat ze geen zin had, en het woord van juf Trui is natuurlijk heilig, dat zie je van hier. Het "juf-Trui-heeft-gezegd-dat..."-zinnetje hebben we hier ontelbare keren gehoord. Zalig toch, die kinderlijke adoratie van de juf.

Dat juf Trui dus een bedankje zou krijgen, dat stond vast. Het werden zelfgemaakte koekjes - die Lilith heel enthousiast hielp uitduwen - in een zakje dat ik maakte door op een blad gekleurd papier een foto van Lilith af te drukken, dat blad simpelweg in twee te vouwen en dicht te naaien met een siersteek. Ook voor de turnjuf werd een zakje koekjes gefabriceerd, trouwens. Lilith zag haar heel wat minder, maar veranderde door die turnlessen van een héél bange peuter in een kleuter die toch al wat durft klimmen en klauteren.





Volgende keer moet ik er wel aan denken dat ik er een plastiekje mee innaai, want nu kwam het vet er wel wat door. Maar ik ben allang blij dat ik tussen alle doktersbezoeken van net die laatste dagen door, toch iets heb kunnen fabriceren.

We gaan juf Trui missen, zoveel is zeker.

zondag 7 juli 2013

In de wolken

"Mama, ik wil eigenlijk ook eens een slaapkleedje, en niet meer een pyama om te slapen".

Of hoe belofte schuld maakt. Een tijdje geleden kwam Lilith met bovenstaande mededeling bij bedtijd. Waar ze het haalde, ik weet het niet, ik draag nooit slaapkleedjes, ik háát slaapkleedjes. Ik wimpelde het af met "ik maak dat wel eens voor jou als het zomer is". En laat die zomer dit jaar nu wel heel lang weggebleven zijn.

Ik hoopte stilletjes dat ze het vergeten zou zijn. Maar die vierjarige van ons, die vergeet niets. En toen het dus gisteren plots echt zomer was, moet dat slaapkleedje er komen. En wel direct.


Nog een geluk dat zoiets niet al te veel werk vraagt. Tussen het flesjes geven en baby verzorgen door, flanste ik een slaapkleedje in mekaar. Wat paarse wolkjestricot, knaloranje boordstof voor wat contrast, en klaar was kees. Het patroon is een vereenvoudigde versie van de Playday Dress van Heidi&Finn.

De meid was in de wolken. Zo blij als iets ging ze gisterenavond slapen in haar nieuwe wolkjesslaapkleedje. Er moest ook nog een foto op haar "kussenberg" gemaakt, en dan vertrok ze, nog net niet zingend, naar boven.


Alleen heeft ze blijkbaar van mij mee dat ze slaapkleedjes háát, want ze wil het niet meer opnieuw aan. Vanmorgen liep ze er nog even mee rond in de zon, maar nog eens gaan slapen met het slaapkleedje? Onder geen beding. "Neenee mama, ik wil weer een pyama". Tja.


En toch, ik ben blij dat ik het gemaakt heb. Het was voor mij de eerste poging tot naaien sinds de geboorte van ons Ernestje. Ik had tot nu toe de moed nog niet gevonden, maar o wat deed dat deugd, gisteren. Een soort thuiskomen, eigenlijk. Ik voel het weer kriebelen, dat naaibeestje. Hopelijk ben ik nu weer echt gelanceerd...