Haken in 't ziekenhuis

Tussen Kerst en Nieuw belandden we met Lilith, ver van huis, in het ziekenhuis. Wat een paar dagjes vakantie bij de schoonmama moesten worden, jaarlijkste kersttraditie, draaide uit op een gedwongen langer verblijf. Niets ernstigs, gelukkig, in tegenstelling tot de vorige keren (onze meid lag op haar korte leventje al 6 keer in 't ziekenhuis, haar geboorte niet meegerekend) wisten we wat er aan de hand was en panikeerden we niet. Een "banale keelonsteking" bezorgde haar een hele dag meer dan 40° koorts, waarbij ze radicaal weigerde nog iets te eten of drinken. Aan de baxter dus, en gelukkig werd ze al snel beter.

En daar zaten we dan. Plots zeeën van tijd, naast het ziekenhuisbed. Gelukkig had ik, toen we naar de andere kant van 't land vertrokken, nog vlug m'n wol en m'n haaknaald in de auto gegooid, samen met de afdruk van de haaklessen van Miek. En zo kwam het dat ik sneller dan verwacht de tijd vond om te beginnen aan mijn poging om een sjaal te haken.

  

Voordien probeerde ik al een paar keer een kleiner proeflapje, en telkens eindigde ik met een soort driehoek. Hoe langer ik bleef haken, hoe smaller mijn lapje werd. Maar wonder boven wonder is het me gelukt. Mijn sjaal blijft even lang, en los van een paar kleine foutjes en onregelmatigheden, ben ik er echt heel tevreden over.

Klaar is hij nog niet, ik doe er tussen de soep en de patatten nog aan voort. En dan maar hopen dat Lilith hem zal willen dragen. Ze kon het alvast niet laten er even aan te komen voelen, terwijl ik hem probeerde te fotograferen...

... en daarna werd hij ook even getest op geur en zachtheid.

En de kleine meid? Die is weer kerngezond, gelukkig.