Afscheidscadeau

Bij een nieuw begin hoort meestal ook het einde van iets anders, en dat is ook bij ons het geval. Vandaag bracht ik Lilith voor de laatste keer naar de crèche, en man, ik vind het erg, echt.

We verhuisden haar toen ze 16 maand oud was van crèche, omdat we niet meer content waren van waar ze tot dan toe ging. Een gok, natuurlijk, want echt zeker kun je nooit zijn dat het dan ook daadwerkelijk beter zal zijn. Maar dat was het echt wel! Een supercrèche vonden we voor haar, de beste beslissing die we hadden kunnen nemen.

Al redelijk snel mocht Lilith daar doorschuiven naar het lenteklasje, het groepje van de oudste kindjes in de crèche, onder de hoede van D. D. werd haar god, haar held. Ze ziet hem doodgraag, en wij ook, want hij zorgt heel goed voor zijn kindjes en ze heeft bij hem ongelooflijk veel bijgeleerd.

En dus wilde ik het afscheid niet zomaar voorbij laten gaan. Een tijdje geleden werd in de nieuwsbrief gevraagd om geen cadeaus meer mee te brengen, bij geen enkele gelegenheid, maar ik liet de coördinatrice meteen weten dat ik niet van plan was me daaraan te houden. Er werd nog wat tegengesputterd "dat dat toch echt niet nodig was", maar dan kennen ze Piepow nog niet! En dus maakte ik twee kussens. Een klein cadeau om uit te drukken hoe dankbaar we D. zijn.

Een jongens- en een meisjesstofje, afgewerkt met flockpaspel van bij Bambiblauw.

Ik werkte ze gisterenavond nog af, en vanochtend was Lilith meteen heel enthousiast.

Haar ontgoocheling was dan ook groot toen ik haar vertelde dat de kussens niet voor haar, maar wel voor D. waren. Ik heb moeten beloven er voor haar ook nog te maken (dan ook in loze hé mama? ikke moe nie met klokodillen - tja, die "r" is nog altijd niet wat ze moet zijn...).

En zo vertrok ze deze morgen, trots als een pauw, naar de crèche met de twee kussens, en gaf ze ze flink af aan D. Manman, ik zeg het u, het zijn emo-dagen hier...